بررسی ریشه‌‌های داخلی نواقتدارگرایی در آسیای مرکزی در چارچوب الگوی نئوپاتریمونیالیستی

با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و نابودی تام‌‌گرایی کمونیستی، زمینه برای تقویت دموکراسی در جمهوری‌‌های تازه‌استقلال‌یافته مهیا شد. تدوین قوانین اساسی مبتنی‌بر انتخابات آزاد، از اتمام دوران اقتدارگرایی در این جمهوری‌‌ها حکایت‌داشت اما در فاصله سال‌‌های 1991 تا 2000، الگویی جدید از اقتدارگرایی در منطقه تکوین‌یافت به‌طوری‌که در آغاز هزاره سوم، شکلی نوین از اقتدارگرایی در هر پنج جمهوری آسیای‌ مرکزی، حاکم شده‌بود؛ اکنون با گذشت بیش از دو دهه از استقلال این کشورها، روند یادشده، همچنان تداوم‌دارد. این مقاله با بررسی الگویِ جدید اقتدار‌‌گرایی در آسیای مرکزی درپی پاسخ به این پرسش است که «ریشه‌‌های درونی نواقتدارگرایی در آسیای مرکزی چیست؟»؛ «نواقتدارگرایی در آسیای مرکزی، پدیده‌‌ای چندوجهی است که پس‌زمینه‌‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی دارد»؛ هریک از ابعاد یادشده، به چند زیرشاخه تقسیم‌بندی‌ و با استفاده از نظریه نئوپاتریمونیالیسم بررسی‌شده‌است. با توجه به اینکه ازبکستان و ترکمنستان، وخیم‌‌ترین وضعیت اقتدارگرایانه را در آسیای مرکزی دارند، در مقاله پیش‌‌رو بر این دو کشور، بیشتر تمرکزشده‌است. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی بوده، با استفاده از منابع کتابخانه‌‌ای و فضای مجازی تدوین‌شده‌است.